Onlangs mocht ik de tarotkaarten lezen tijdens een bedrijfsfestival voor een grote zorgverlener in het zuiden van het land. Het zou een lange dag worden met twee shifts van vier uur, om zoveel mogelijk medewerkers en vrijwilligers een onvergetelijke dag te bezorgen, na twee jaar corona-uitstel. Pittig, want meestal ben ik na drie uur readingstand wel ‘uitgepoept’ qua inspiratie. Maar omdat ik het ‘in het hier en nu’-leven steeds beter onder de knie krijg, besloot ik het van moment tot moment te nemen. Het werd een verrassend leuke dag…
De opdrachtgever zette me neer in de entreehal, met mijn nieuwe tentje en eenmaal geïnstalleerd nam ik de omgeving in me op. In het half uur voordat ‘de show’ begint, is het altijd een heksenketel op het evenemententerrein en zie ik veel stress bij mensen. Maar de ehbo-mensen liepen er net zo ontspannen bij als ik en ik nodigde een vriendelijke hulpverlener uit voor een eerste reading. Ik vroeg hem een kaartje te trekken voor de dag, voor de gasten die zouden komen. Hij trok de kaart ‘Receptivity’ – wat staat voor ontvankelijkheid. Ik moest wel een beetje lachen.
Geven als strategie
Vaker dan eens hebben juist de mensen die graag geven en verzorgen (zoals in dit geval in de zorg) zelf heel veel moeite met het ontvangen van liefde en zorg. Het is een prachtige harts-kwaliteit van liefde geven, die vaak tot een overlevingsstrategie is verworden. De basisgedachte? ‘Als de ander het goed heeft, pas dan kan ik ontspannen’ (dat gaat het over veiligheid’) of ‘dan pas ben ik het waard om te ontvangen’.
Helaas komt een grote groep vaak niet toe aan ontspannen en ontvangen. In de avond sprak ik een groep dames waarvan er een aantal echt boos was, nadat we een leuk gesprek hadden gehad. ‘Wanneer zijn wij nu aan de beurt om te ontvangen?’, vroegen ze boos. Ik herinnerde hen fijntjes aan hun eigen verantwoordelijkheid om te vragen. Om te vragen wat ze nodig hebben. Het leek wel alsof ze er nog nooit met iemand over hadden gesproken en nu zoveel herkenning bij elkaar vonden. ‘Hoe zou het zijn om elkaar eens een fijne voetmassage te geven’, opperde ik. Ergens ging er een lichtje aan bij de dames. Tot nu toe hadden ze verwacht dat de wereld aan hén zou gaan geven. Het universum is een nederige dienaar (‘vraagt en u wordt gegeven’), maar dan moet je het wel vragen… Het werd een dankbaar gesprek met vrouwen onder elkaar.
Liefde niet waard
Lang heb ik zelf het gevoel gehad dat ik het leven niet waard was. Liefde niet waard was. En dat liet het leven me dan ook ervaren. In afwijzing, in pesterijen, in moeizame relaties. Het liet me een gevoel van niet waardig zijn voelen. Zoals je het leven kunt ontvangen, kun je ook liefde ontvangen. Het duurde even voordat ik doorhad hoe ‘zo binnen, zo buiten’ werkte en ik met mijn overtuigingen aan de slag moest. Inmiddels ‘weet’ ik beter en stroomt het behoorlijk in mijn leven. En ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee stoeit. In mijn dagelijkse praktijk kom ik ze vaak tegen, vrouwen en mannen die zichzelf niet waardig vinden. En welke pijnlijke situaties dat kan opleveren.
Vragen om wat je wilt en echt Ontvankelijk zijn, vraagt om overgave. Vraagt om lef. Om toe te geven dat je niet ALLES kunt regelen in het leven. Snappen dat mensen niet kunnen ruiken wat je nodig hebt, zeker niet als je altijd op de Geef-stand staat. Je overgeven aan het leven, aan wat je nodig hebt en daarbij de stroom uitnodigen vraagt moed. Om ook open te staan als iemand ‘nee’ zegt. En dan de moed niet te laten zakken.
Kun jij het leven ontvangen? Durf jij echt JA te zeggen tegen jezelf. Verantwoordelijkheid te nemen voor jouw behoeften? En daar ook nog een keer duidelijk over te zijn? Je bent altijd welkom in mijn praktijk voor een goed gesprek!
