Hij viel nogal op, in zijn keurig zwarte jaquet met witte strik, zijn zeer verzorgde grote snor – tot in de puntje in de wax – en zijn vrolijke gezicht dat werd omringd door een lange grijze baard. Zijn collega’s staken er wat eenvoudig bij af. Ik was die avond te gast bij het kerstfeest van een grote begrafenisonderneming. Ik kreeg een mooi inkijkje in het vak van afleggers, doodgravers en de mensen die onopvallend een grote gebeurtenis in een mensenleven mogen organiseren en begeleiden. Dat was ook altijd zijn taak geweest.
We hadden een geanimeerd gesprekje aan de hand van de tarotkaarten die hij trok en wat mij direct aan zijn oufit opviel waren een tweetal verwijzingen naar een organisatie waar hij blijkbaar lid van was. Een speld op zijn revers en een stijlvolle hanger om zijn nek. Ik moest in gedachten even graven. ‘Is dat niet van de vrijmetselarij?’, vroeg ik brutoaal.
Respect
Met enige trots beaamde hij dat. En zo brutaal als ik was vroeg ik hem hoe hij dit allemaal ervaart. En een hele specifieke vraag: “Wat heb je in deze organisatie geleerd?”. Daar hoefde hij niet heel lang over na te denken. “Ik heb geleerd om respect te hebben voor andere meningen.” Dat vond ik een heel mooi antwoord. Want hoe vaak schrijven we iemand af als ‘ie hele andere ideeen heeft? Als we nooit doorvragen, hoe iemand bij deze conclusie is gekomen, dan zorgt het oordeel direct voor afstand. Terwijl doorvragen – en oprecht nieuwsgierig zijn – zorgt voor verbinding, ook al denk je compleet anders over zaken.
Daar ligt dan ook onze uitdaging. Kunnen we met compassie naar elkaar blijven kijken en luisteren? Ook al denkt de ander totaal anders over zaken? In mijn eigen leven soms nog steeds een uitdaging, zeker als het mensen zijn die dichtbij me staan. Maar ik leer. Elke dag weer.
Hoe ga jij om met andere meningen? Ga je in de verdediging? Of ben je nieuwsgierig naar de ander en wat hem beweegt?
