Dat viel wel tegen, vanmorgen in het zwembad. Ik miste het warme water van de Rode Zee, de dolfijnen en vooral… de stilte. Vorige week had ik het voorrecht om met @satayadolphinsafari 7 dagen met dolfijnen te zwemmen. Nee, niet in een aquarium, maar bij een rif op open zee. Een plek waar deze prachtige dieren bijna elke dag komen om uit te buiken en te rusten. Soms in een groep van wel 50, soms maar vijf of tien.
Ik heb geen woorden voor wat we daar als mens hebben mogen meemaken. De rust, de schoonheid en vooral de innerlijke staat van vrede en eenheid overvielen mij, onder water. Nog nooit kon ik zo de vrede voelen, in mezelf. Eén te worden met de stilte, de dolfijnen en het water om me heen. Eenmaal thuis ervaar ik pas dat mijn hoofd helemaal leeg is en vooral wil blijven. De herrie is te luid voor me, alle input lijkt teveel.
Overgave
Ik geef me er maar aan over. Een diep inzicht dat ik normaal echt op standje ‘race’ sta. En dat ik dat niet meer kan, ten minste, zo voelt dat nu. Ik geef me er maar aan over. De 3 optredens die deze week staan gepland ga ik uiteraard ‘gewoon’ doen. Want de helderheid van de dolfijnen neem ik gewoon mee, als ‘talentenlezer’, vandaag voor het UWV.
Mijn lijf deint nog lekker na, het hoofd is stil en vredig. Heilige stilte. Maar eens kijken wat daar weer uit geboren wil worden. Ik ben benieuwd.
